معنی و تفسیر غزل ۳۵۲ حافظ: روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم

غزل ۳۵۲ حافظ با مصرع «روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم» آغاز می‌شود. در این غزل دوپهلو طرفداران برداشت مادی می‌گویند پس از آنکه سفر تبعیدگونه شاعر به شهر یزد محرز و مسلّم می‌شود، برای شاه شجاع سروده است. از دیدگاه شارحان عرفانی حافظ در این غزل برای مبارزه با خودپرستی، خویش را به صورت گناهکار نشان می‌دهد. شرح کامل معنی و تفسیر غزل ۳۵۲ را در سایت فال حافظ بخوانید.

غزل شماره ۳۵۲ حافظ

معنی و تفسیر غزل ۳۵۲ حافظ

به تعبیر دیگر:

نتیجه تفال شما به غزل ۳۵۲

---

تعبیر کامل غزل ۳۵۲ حافظ

دیر زمانی است که در میکده به خدمتگزاری مشغول هستم و در لباس و ظاهر درویشی کاری را انجام می‌دهم که وظیفه دولتمندان نیکبخت است.

اکنون در کمینگاه منتظر فرصت مناسب نشسته‌ام تا ببینم که چه زمانی قرقاول رعنا خوش‌رفتار کنایه از معشوق زیبا، را به دام وصال گرفتار می‌آورم.

اندرزگوی ما بویی از حقیقت و راستی به مشامش نرسیده است، این سخن مرا قبول کن. من در حضور او نیز این را خواهم گفت و مقصودم غیبت کردن نیست.

مانند نسیم صبا با زحمت و ناتوانی خودم را تا دیار دوست می‌کشانم و از دوستان همراه و همسفران خود همت و یاری طلب می‌کنم.

ای محبوبم، خاک کوی و آستانه درگاه تو، بیشتر از این تاب تحمل زحمت حضور مرا ندارد یعنی بسیار بر سر کویت نشستم.‌ لطف بسیار کردی، دیگر زحمت را کم می‌کنم و می‌روم.

گیسوی محبوب تله و دامی بر سر راه است و عشوه مژگانش همانند ناوک رنج و گرفتاریست.‌ ای دل، یادت باشد که چقدر به تو پند و اندرز می‌دهم و تو گوش نمی‌دهی.

ای بزرگواری که از معایب درمی‌گذری، چشم ایرادبین خود را از گستاخی‌ها و ناسزاگویی‌هایی که من در گوشه تنهایی روا می‌دارم ببند.

من در یک انجمن حافظ و قاری قرآن هستم و در مجلس دیگر دُردنوشی بی‌پروایم. گستاخی‌های مرا تماشا کن که چگونه مردم را با ظاهرسازی فریب می‌دهم.

---

امیدواریم که از خواندن این غزل لذت و بهره کافی را برده باشید. خوشحال می‌شویم نظرات و خاطرات خود را در مورد غزل ۳۵۲ از بخش دیدگاه‌ها با ما به‌اشتراک بگذارید.