معنی و تفسیر غزل ۳۲۹ حافظ: جوزا سحر نهاد حمایل برابرم

غزل ۳۲۹ حافظ با مصرع «جوزا سحر نهاد حمایل برابرم» آغاز می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ می‌گوید نگرانی را از وجودت خارج کن چراکه بخت و اقبال یارای تو خواهند بود و در این زمان دنیا به کام تو خواهد بود. این غزل طولانی جهت‌گیری فکری حافظ را نشان می‌دهد که رندانه بیان شده است. ملت و مکتب حافظ عشق و خداپرستی است. او از ساقی می‌خواهد می بیاورد چراکه به مدد بختش خدا او را به کام دل رسانده است. شرح کامل معنی و تفسیر غزل ۳۲۹ را در سایت فال حافظ بخوانید.

غزل شماره ۳۲۹ حافظ

معنی و تفسیر غزل ۳۲۹ حافظ

به تعبیر دیگر:

نتیجه تفال شما به غزل ۳۲۹

---

تعبیر کامل غزل ۳۲۹ حافظ

هنگام سحر جوزا مقابل من شمشیر گذاشت و این کارش بدین معنی بود که بنده شاه هستم و بر آن قسم می‌خورم.

جوزا برج سوم از ۱۲ برج منطقةالبروج و به شکل انسانی به نظر می‌رسد که ایستاده، کمربند چرمی بسته و به شمشیرش تکیه داده است.

ای ساقی، بیا و شراب بیاور که به کمک بخت مشکل‌گشا، آن آرزویی که از خدا می‌طلبیدم، برایم آسان و ممکن شد.

پیاله شراب به من بده تا بار دیگر به شادی چهره شاه، در زمانه پیری آرزوی جوانی در سرم دارم.

با گفتن داستان خضر و نوشیدن آب حیات، مرا از راهی که می‌روم به در مکن، زیرا من از جام پادشاه شرابی گواراتر از آب حیات و هم‌پایه حوض کوثر در بهشت می‌نوشم.

ای پادشاه، اگر من تخت دانش و خرد خود را به آسمان هم برسانم، باز بنده این درگاه و مقیم خاکسار این آستان هستم.

من که سالیان بسیار در مجلس شادنوشی تو شرکت کرده بودم یعنی نمک‌پرورده‌ام، چگونه سرشت انس‌گرفته من از این جایگاه روی برتابد؟ یعنی هرگز ممکن نیست.

اگر صحبت‌های مرا باور نمی‌کنی از اشعار کمال الدین اسماعیل خلاق المعانی برایت برهان روشن بیاورم:

هرگاه از تو دل بکَنم و محبت و دوستی خود را از تو ببُرم، دیگر به چه کسی محبت داشته باشم و به چه کسی دل ببندم که مثل تو شایسته باشد؟!

حرز جان و تعویذ من، نام منصور بن مظفر جنگجو است و من به برکت این اسم، بر دشمنان پیروز می‌شوم.

من از همان روز ابتدای خلقت انسان، با شاه منصور پیمان مهرورزی بسته‌ام و جاده زندگی‌ام را با وفاداری به این پیمان سپری خواهم کرد.

وقتی که آسمان، گردنبند ثریا را به نام شاه به رشته کشید، من چرا مروارید شعر خویش را به نام شاه نزنم، مگر من از چه کسی کمترم؟

من که همچون شاهباز پرنده شکاری، از دست شاه لقمه گرفتم، چگونه می‌توانم به شکار کوچک کبوتر توجه کنم؟

ای پادشاه دلیر و پرزور شکارکننده شیر، چیزی از دستگاه و مرتبت تو کم نمی‌شود اگر من در سایه لطف و مرحمتت به آسایش برسم.

شعر من به برکت ستودن تو، دل‌های بسیاری را تسخیر کرد، مثل اینکه زبان گویای من شمشیر توست که عالم را گرفته است.

اگر همچون باد صبحگاهی از گلستانی عبور کردم، نه علاقه به سرو در من وجود داشت و نه اشتیاقی به دیدن صنوبر داشتم.

من بوی خوش تو را از باد صبحگاهی می‌شنیدم و به یاد روی تو بود که ساقی‌های مجلس ساز و آواز، یکی دو پیمانه شراب به من دادند.

در شأن من نیست که با آب یکی دو دانه انگور به مستی برسم، زیرا من کهنسالی هستم که در خرابات پرورده و پیر شده‌ام.

با گردش ستاره بخت و اقبال خودم جنگ و ستیزه بسیار دارم. امیدوارم که عدل و داد شاه در این قضیه پشتیبانم باشد.

خدا را سپاس می‌گویم که دوباره در این فراز بارگاه حق، طاووس عرش یعنی جبرائیل آواز پَر بزرگ مرا می‌شنود.

اگر به غیر از عشق تو پیشه دیگری داشته باشم، الهی نام و نشانم از دنیای عاشقان و دوستداران محو شود.

بچه شیر قصد شکار کردن دلم را نمود و من صیدی بی‌ارزش بودم ولیک درخور شکار شدن به دست خود شیر هستم. منظور از بچه شیر پسر شاه منصور است.

ای کسی که تعداد عاشقان تو از اجزای غبار کوچک پراکنده در هوا بیشتر است، من که حتی از ذره نیز کوچک‌تر هستم، چگونه ممکن است به وصال تو برسم؟

به من نشان بده که چه کسی زیبایی چهره تو را انکار می‌کند؟ تا چشمانش را از روی غیرت و حمیت با چاقوی بزرگ و تیز در آورم.

در این زمان که عنایت پادشاه، که همچون خورشید است، بر من سایه افکنده، دیگر به خورشید مشرق نیاز ندارم.

هدف من از این تجارت و دادوستد این است که بازار خودم را گرم کنم وگرنه نه دلبری و عشوه‌گری می‌کنم و نه کرشمه و ناز کسی را می‌خرم.

---

امیدواریم که از خواندن این غزل لذت و بهره کافی را برده باشید. خوشحال می‌شویم نظرات و خاطرات خود را در مورد غزل ۳۲۹ از بخش دیدگاه‌ها با ما به‌اشتراک بگذارید.